Elementy układu chłodzenia:

Pompa cieczy chłodzącej. Pompa wirnikowa, zapewniająca nieustanny obieg cieczy chłodzącej. W zależności od rodzaju silnika pompa jest napędzana paskiem klinowym albo zębatym od wału korbowego.

Chłodnica. Składa się z dwóch zbiorników z tworzywa sztucznego, umieszczonych po lewej i prawej stronie. Zbiorniki łączą cienkościenne rurki, tworzące sieć na rusztowaniu z blaszek. Dzięki temu łączna powierzchnia opływana przez powietrze wynosi kilka metrów kwadratowych. Chłodnica jest mocowana w dwóch punktach na górze i na dole do belki poprzecznej nadwozia.

Termostat. Utrzymuje stałą temperaturę cieczy chłodzącej. Otwiera się przy temperaturze ok. 87°C i umożliwia przepływ cieczy do chłodnicy albo z powrotem do silnika. We wnętrzu termostatu znajduje się tulejka napełniona specjalnym woskiem i zawór w kształcie grzybka. Wraz ze wzrostem temperatury cieczy chłodzącej wosk staje się płynny, zwiększa swoją objętość i stopniowo otwiera zawór kontrolujący dopływ schłodzonej cieczy z chłodnicy. Przy temperaturze roboczej silnika zawór jest całkowicie otwarty, a tym samym nie jest możliwy skrócony obieg cieczy. Jeżeli ciecz schłodzi się zbyt mocno, sprężyna dociska grzybek zaworu i blokuje przepływ przez chłodnicę tak długo, aż ciecz chłodząca nie osiągnie znowu odpowiedniej temperatury.

W silnikach czterocylindrowych termostat umieszczono na dole silnika tuż przy pompie cieczy chłodzącej, a w sześciocylindrowych – z przodu na bloku silnika między rzędami cylindrów.

Zbiornik wyrównawczy. Przy zbyt dużym ciśnieniu w układzie chłodzenia, przez zawór w pokrywie zbiornika wydostaje się para cieczy chłodzącej. We wszystkich silnikach jest stosowany wydzielony zbiornik wyrównawczy. W jego ściance znajduje się wskaźnik poziomu cieczy chłodzącej. Zbiornik jest umieszczony w przedziale silnika po prawej stronie (patrząc w kierunku jazdy).

Wentylator chłodnicy. Chłodnica jest dodatkowo chłodzona przez wentylator. W niektórych wersjach wyposażenia samochodu są montowane dwa wentylatory.

Ustawianie tłoka 1. cylindra w GMP

Wicie prac przy silniku i zapłonie wymaga ustawienia tłoków w GMP (górnym martwym położeniu). W silnikach czterosuwowych podczas jednego cyklu pracy tłok osiąga dwukrotnie GMP. Pierwszy raz podczas zapłonu zassanej porcji mieszanki i drugi raz podczas usuwania spalin. Podczas różnych prac regulacyjnych przeważnie ustawia się tłok 1. cylindra w położeniu zapłonu.

Silnik benzynowy czterocylindrowy. Tłok w 1. cylindrze (także w 4.) znajdzie się w martwym położeniu, kiedy oznaczenie GMP na kole zębatym wałka rozrządu pokryje się z oznaczeniem na pokrywie głowicy.

Silnik benzynowy sześciocylindrowy. Doprowadź do pokrycia się oznaczeń na dolnym kole pasowym i na osłonie paska zębatego. Jednocześnie duże otwory w płytkach ustalających na obu kołach zębatych wałków rozrządu powinny być skierowane do środka silnika.

Silnik wysokoprężny. Na kole zamachowym jest umieszczone oznaczenie GMP. Musi być ono widoczne przez otwór w obudowie sprzęgła.

Kolejne czynności:

1. Zaciągnij hamulec awaryjny i ustaw dźwignię zmiany biegów w położeniu neutralnym.

2. Zdemontuj osłonę paska zębatego (w silniku sześciocylindrowym są dwie osłony). W silniku wysokoprężnym zdejmowanie osłony nie jest konieczne.

3. Za pomocą klucza z grzechotką obracaj kołem pasowym wału korbowego w kierunku zgodnym z jego obrotem podczas pracy silnika, do chwili pokrycia się opisanych przedtem oznaczeń. Podczas tej operacji pasek zębaty jest mocno obciążony, w żadnym razie nie obracaj kotem zębatym watka rozrządu. Dostęp do śruby na kole pasowym wału korbowego jest bardzo utrudniony i nie jest wykluczona konieczność zdemontowania amortyzatora. Możesz także obrócić wat korbowy, włączając czwarty bieg i przetaczając samochód, wówczas obraca się także wat korbowy. Inną możliwością jest zaciągnięcie hamulca awaryjnego, podniesienie i podparcie samochodu, włączenie piątego biegu i obracanie ręką przedniego kota. Przy obu ostatnich sposobach, druga osoba musi obserwować oznaczenie GMP.